wpisy na blogu

Właśnie wróciłam z występu kabaretu Ani Mru Mru (dotrzymywałam towarzystwa mojemu Tacie) i w dobrym humorze zasiadłam do stworzenia nowego wpisu Nie wiem, czy jutro - z bólem mięśni brzucha (a tak! Mam i takie - czasem się "przypominają", choć "kaloryfer" to to nie jest) od salw śmiechu - dałabym radę to uczynić A zresztą - pewne rzeczy nie mogą czekać!

W piątek wieczorem na własne oczyska mogliśmy oglądać naszą blachodachówkę Okazało się ponownie, że mam chyba zbyt wybujałą wyobraźnię: wydawało mi się, że tej blachy to będzie tyle, że pół podwórka zagraci naszemu dekarzowi, a tu... skromniutko - jedna jedyna paleta! Dekarz zapewnia, że na cały dach wystarczy, więc... nie pozostaje mi nic innego, jak zawierzyć specjaliście! O! Tak sobie leżakuje, leń jeden:

To pudełko na samej górze, to nasz wyłaz dachowy. A tu - małe zbliżenie

Na tym zdjęciu widać, jak Inwestor czule głaszcze swoje nowiuśkie rynny - z przejęcia aż mu się ręce porozmazywały!

Kolor - jak widać - dość ciemny. Określiłabym go jako: już nie brązowy, ale jeszcze nie czarny.

Wczoraj moim oczom ukazała się biała kuchnia z szarym pasem przygotowanym pod płytki! Kurka! Kuchnia zaczyna wyglądać jak kuchnia!

No a dziś przyszedł czas na moje "cukiereczki". Nic nie będę pisać - niech zdjęcia mówią same za siebie. Napomknę jedynie, że gdy to zobaczyłam to najpierw zaniemówiłam (uwierzcie na słowo: nie mam zwyczaju zapominać jęzora w gębie, więc "zaniemówienie" w moim przypadku wskazuje na całkowite oczarowanie, w skrajnych przypadkach - zdziwienie do potęgi entej), a potem zaczęłam skakać z radości - uśmiech musiałam mieć chyba dookoła głowy! Tadaaaaaammmmm:

Od strony kuchni luksfery będą schowane - mają robić za ozdobę salonu i kącika jadalnego Teraz czekam na paski ledowe - ciekawe jak to będzie, gdy moje "landrynki" zostaną podświetlone???

Na dziś to wszystko! Spokojnej nocki życzę!!! Ja mam w planie spać jak zabita - a co! W przyszłym tygodniu zamierzam naładować akumulatorki. Mąż skutecznie mi to umożliwił i zabiera mnie nad morze, także ten... będę miała przerwę w nadawaniu! Ale dopiero od środy, więc... może jeszcze coś tam skrobnę na blogu!

Matko i córko - że tak wykrzyknę! Mija tydzień po tygodniu - czas biegnie nieubłaganie, coraz mniej pozostaje go na sen i odpoczynek. Czy ktoś może mi powiedzieć, kiedy ja się tak naprawdę, porządnie, mocno wyśpię? Ostatnio mam wrażenie, że zasypiam, wpadam w letarg, tudzież ucinam sobie drzemkę (jak zwał tak zwał), gdy tylko nadarzy się ku temu okazja. Najczęściej wówczas, gdy jadę samochodem (jako pasażer oczywiście - nie jako kierowca). Do tej pory nie byłam świadoma, że takie małe, cieniuśkie powieki mogą być ciężkie, jakby były z ołowiu. Nie wiedziałam też, że trudno śpi się na siedząco: w najmniej odpowiednim momencie głowa może opaść na klatę, wyduszając z płuc dziwaczny, osobliwy dźwięk (no bo przecież ja nie chrapię, nie?). Na poduszki leniwie (i bezczelnie jednocześnie) zalegające na naszej wygodnej, czerwonej kanapie w "gniazdku" - staram się nawet nie patrzeć w obawie, że moje nogi szybko mnie poniosą w tamtą stronę.  Wciąż wierzę jednak, że wyskrobię czas na sen... Na pewno... Jeszcze "tylko" dopilnujemy tynkarzy, posadzkarzy, dekarzy, tynkarzy elewacyjnych, brukarzy, zrobimy milion zakupów "wykończeniowych", pomalujemy ściany, położymy panele, płytki i co tam jeszcze będzie trzeba!  Bo życie - jak widać - jest za krótkie na sen!!!  

Dobra! Dość! Koniec tego przydługiego wstępu! Teraz bez zdjęć, ale za to z najświeższymi wiadomościami:

• ścianka na luksfery została już zrobiona "na szaro" Ma też piękne, równiuśkie, wyprofilowane otworki w rozmiarze 24x24 cm. Teraz dopiero widać, że jest naprawdę pięknościowa!!! Tak, wiem, uprawiam teraz chwalipięctwo z jednoczesnym brakiem skromności, ale mówię Wam - duma nie przestaje mnie rozpierać!!! Ścianka przeszła moje najśmielsze oczekiwania, a i tynkarze się tu przyłożyli do roboty - wszystko gładziutkie, równiutkie, kąty zachowane - jeszcze tylko białkowanie i obsadzenie moich luksferowych "landrynków"
• luksfery zresztą od wczoraj są już na działce. Są spore szanse na to, że dziś już będą umieszczone w miejscu przeznaczenia - w końcu się doczekam!!! Przecież niemalże rok leżakowały w szafie Rodziców
• wczoraj dostarczono nam blachodachówkę!  Teraz ona sobie trochę poleżakuje, ale nie w szafie u Rodziców, tylko na podwórku u dekarza. Dziś zapewne złożymy mu krótką wizytę, każdy w jakimś celu: Radek odbierze fakturę, a ja cyknę zdjęcia
• tynkarze zaczynają zadawać pytania, które spadają na mnie jak grom z jasnego nieba (no bo co: człowiek buduje się pierwszy raz w życiu i już tak od razu powinien wszystko wiedzieć? Przecież to nieludzkie jakieś! A gdzie czas na zastanowienie, przedyskutowanie, tabelę z rubrykami: "za" i "przeciw"? ), oczekują odpowiedzi "natentychmiast", najpóźniej "do jutra do godziny 10:00" A skąd ja mam niby wiedzieć, czy mają białkować nam piwniczkę, czy nie? I jakiej szerokości będzie pas kafelków w kuchni? Meble powieszą to będę wiedziała, nie? Przecież to oczywiste! No! Ale na meble nie ma co czekać, bo decyzję trzeba podjąć już. Tak więc po krótkim zastanowieniu i szybkiej dyskusji ustaliliśmy, że: piwniczko-spiżarka ma być białkowana, a pas kafelków w kuchni będzie miał szerokość 80 cm - mam nadzieję, że ani nie za dużo, ani nie za mało!

Po dziesięciu miesiącach od wbicia pierwszej łopaty stwierdzam, że samo budowanie to pikuś! Wszystko w planie majster ma wyrysowane, zwymiarowane - wątpliwości mało, a jeśli już są - to szybko i konkretnie można je rozwiać. A teraz? A teraz decyduj inwestorze! Wola Twoja! Jak decyzja będzie zła - to Ty będziesz potem żałował i mieszkał z jej skutkami pod jednym dachem, patrzył codziennie kaprawym okiem na babol poczyniony i wzdychał z bezradności! Coraz częściej nachodzą mnie myśli, że jak dojdzie do wyboru kolorów farb, glazury i terakoty to spakuję jakiś bagaż podręczny i na jakiś tydzień (tyle chyba wystarczy, żeby dokonać wyboru) przeprowadzę się do jakiegoś hipermarketu budowlanego. Mąż mi będzie towarzyszył. Na pewno! Będzie musiał - bo inaczej gniew na niego spadnie przeokrutny, a przecież oboje wolelibyśmy onego gniewu uniknąć.  A może tydzień spędzę w każdym hipermarkecie budowlanym? Sama jeszcze nie wiem, strategii jeszcze nie obrałam. Tak sie cieszyłam na ten etap wykończeniowy, a teraz proporcjonalnie do zmiejszania się czasu, kiedy go oficjalne rozpoczniemy, rosną obawy, czy damy radę dokonać jednomyślnych wyborów, których potem nie będziemy żałować i których nie przepłacimy zdrowiem fizycznym, psychicznym czy chociażby siwymi włosami na głowie!  Z drugiej strony - spora większość z Was jest już "po" i dała radę, więc i my podołamy - nie ma innej opcji! Poza tym jesteśmy we dwoje, a razem można więcej, nie? Sama sobie tak rozsądnie tłumaczę, żeby nie zwariować! No dobra - żale wylane - na duszy i sercu ciężar mniejszy!  Do poczytania potem! (o ile zdążę zrobić wpis zanim wpadnę w objęcia Morfeusza).

Robię wpis już teraz, bo... emocje mnie rozpierają! Ale powoli! Najpierw zacznę od tego, czego nie zdążyłam napisać we wpisie poprzednim

No tak - to rzeczona płyta już jest, jak wspomniałam, w jednym kawałku Posłużyła już nawet do pewnej rzeczy, ale o tym za chwilę W piątek Brat mojego kochanego Małżonka obwieścił, że udało mu się znaleźć ziemię w cenie 250 PLN za 20 ton z dowozem. Radek zrobił mi niespodziankę i zamówił dla nas 4 wywrotki - a zatem równanie terenu nie będzie czekało do przyszłego roku i ziści się już w bieżącym! Póki co na naszych włościach "wywaliła" się pierwsza ziemna góra! O! Tak sobie leży i czeka na trzy następne:

A tak wygląda nasza studzienka od wody

Ponieważ studzienka jest dość mało widoczna i aby uniknąć najeżdżania na nią niepowołanymi pojazdami - Radek z Bratem oznaczyli ją w widoczny sposób:

A tak prezentuje się nasz dach po zabiegach uszczelniających. Lepik pięknie zastygł tam, gdzie ciekło najbardziej, teraz najbardziej newralgicznym punktem pozostają kominy. W lipcu wchodzi dekarz, więc i ten problem powinien się rozwiązać. W tym tygodniu spodziewamy się dostawy blachodachówki, która dla odmiany będzie sobie czekać na podwórku naszego dekarza - po co kusić los i trzymać ją na naszej działce? Lepiej, żeby leżała sobie w bezpiecznym, ogrodzonym miejscu.

A teraz czas na zdjęcia z dziś Przed wejściem do Lapisa zaczyna powstawać coś na kształt drewnianych ozdobników. Na razie zawisła jedna belka (gruba, bo Mąż pamiętał o dystansach - przecież jeszcze dojdzie ocieplenie i struktura), mam nadzieję, że jutro zawiśnie druga, potem pójdą pod skosem wsporniki i na sam koniec - miecz. Wszystko będzie prawdopodobnie zabejcowane na kolor orzechowy. Na razie widać niewiele, ale najważniejsze - że coś się w tym temacie dziać zaczęło

Pierwsze białe pomieszczenie na parterze naszego domku - nasza sypialnia skąpana w promykach popołudiowego słonka

I biała ściana przyschodowa:

Nasza piwniczko-spiżarka zaczyna jakoś wyglądać. W zeszłym tygodniu zyskała wąską półeczkę, która zakamuflowała wystające w tym miejscu fundamenty

I teraz czas na moją "wisienkę na torcie", do której wykorzystana była przywieziona naszym "Mondeuszem" płyta Nie byłoby jej, gdyby nie inspiracje całymi garściami czerpane z innych blogów. Szyszunia i Sułtan2g! Dziewczyny! To Wam właśnie należą się szczególne podziękowania! Szyszuni za to, że pokazała mi kolorowe, ręcznie malowane luksfery. Gdy tylko je zobaczyłam obiecałam sobie, że na rzęsach stanę, a znajdę na nie miejsce w domu! Sułtanowi2g - za inspirację z kształtem ściany, która zostanie wzbogacona luksferami! Podziękowania należą się też wielu innym Blogowiczom, którzy poparli mój śmiały pomysł na ściankę, o której w projekcie nie było mowy. Dziś moim oczom ukazał się ostateczny kształt moich cudnych "brzuszków"! I wiecie co? Powiem nieskromnie: na to warto było czekać! Luksfery jeszcze co prawda nie obsadzone, ale nie mogę wytrzymać, żeby Wam tego nie pokazać! Oto moja druga duma budowlana (zaraz po  łuku w oknie tarasowym) - ściana na luksfery! Tu - widok z salonu na kuchnię:

A tu - odwrotnie: z kuchni na salon:

Strasznie mnie się podoba! I Małżonkowi mojemu również! Jak zostanie zabiałkowana i zostaną w niej obsadzone luksfery, to chyba będę skakać z zachwytu albo wyć ze wzruszenia! Sama jeszcze nie wiem!

Aha! Znówi mieliśmy w naszym Lapisku lokatora na gapę! Tym razem swoją obecnością zaszczycił nas taki oto skrzydlaty przybysz:

Po szybkiej i konkretnej sesji zdjęciowej maleństwo odzyskało oczywiście wolność Najpierw, jak Radek otworzył dłoń - ptaszek zamarł, jakby udawał nieżywego. Ale gdy zorientował się, że ma szansę na ucieczkę - poleciał w stronę lasu, aż miło było patrzeć!

Kiedyś był wpis "Na tydzień przed tynkami", a teraz czas na taki, o jakim mowa w tytule Nasza ekipa zapowiedziała, że w tym tygodniu FINITO! Znaczy się będzie można rozpocząć prace nad podłogówką (tu nastąpi powrót naszego pana Hydraulika), a to już tylko jeden krok do układania styropianu i dwa do wylewania posadzki

Wczoraj dostarczyliśmy płytę, która ostatecznie nada kształt mojej "brzuszkowej" ściance na luksfery. Sposób dowozu - dość nietypowy i zaskakujący - na szczęście płyta dojechała w jednym kawałku

Yyyy... no tak... Miał być długi wpis... a tymczasem muszę kończyć i biec na działkę! No dobra - jechać - Szewińska bowiem ze mnie taka, że lepiej nie mówić! Wpis na pewno dokończę - albo dziś wieczorem, albo jutro rano! Mam nadzieję, że przywiozę z działki nowe zdjęcia!

W środę pogoda była kapryśna niczym panna na wydaniu Rano piękne słonko, po południu nagła wichura, deszcz, grad, błyskawice i grzmoty, a wieczorem - świeże, ciepłe powietrze, które zachęciło do spaceru. Tak oto powstały zdjęcia Lapiska z takiej perspektywy, z jakiej jeszcze nigdy nie był fotografowany. Zapraszam do oglądania:

Swojskie klimaty, prawda? Cicho tu i spokojnie... Niby blisko miasta, bo tylko 5 km od centrum, ale jak na pustelni - kilka domków, a potem tylko lasy i pola! Cudnie! Wkrótce pewnie powstanie tu dość spore osiedle domków jednorodzinnych, ale póki co - bez opamiętania zamierzam korzystać z uroków naszego najbliższego otoczenia!

A podczas spaceru towarzystwa dotrzymywała mi nasza Pani Inspektor, Sąsiadka i Bratanica w jednym! Patrzcie - taka mała, a ile ważnych funkcji już pełni, no!