wpisy na blogu

• wybrać odpowiednie drewno;
  
   
• właściwie je ułożyć;
  
   
• dbać o taras i odpowiednio często konserwować drewno dobrymi preparatami.
  
  Jakie drewno
  
  Gatunki krajowe. Do niedawna można było kupić wyłącznie deski z krajowych gatunków drewna. Najlepsze, najtwardsze i najodporniejsze drewno dębowe jest też najdroższe, dlatego najczęściej wybiera się deski sosnowe lub świerkowe. Jest to jednak drewno miękkie, mało odporne na zarysowania i wgniecenia, w dodatku często atakują je szkodniki drewna, grzyby i pleśnie. Dlatego do wykończenia tarasu warto kupować wyłącznie deski i legary impregnowane, przeznaczone na tarasy i nawierzchnie ogrodowe, bo:
  
   
• takie drewno impregnuje się w komorze ciśnieniowej, dzięki czemu jest w całości nasycone preparatem chroniącym przed wilgocią oraz korozją biologiczną;
  
   
• wilgotność takiego drewna (około 25%) jest dostosowana do warunków, w jakich będzie ułożone;
  
   
• deski są ryflowane, czyli mają żłobkowaną powierzchnię zapobiegającą poślizgnięciom.
  
  Gatunki egzotyczne. Są dostępne w Polsce i oferowane w dużym wyborze przez kilka firm (np. DLH DREWNO, KOMFORT, TAVAR, POLYARD). Do stosowania na zewnątrz poleca się szczególnie drewno: bangkirai, teak, cumaru, massaranduba oraz ipe.
  
  Najprostsze konstrukcje
  
  Drewnianą podłogę tarasu można ułożyć na słupkach betonowych albo na dobrze zagęszczonej podbudowie ze żwiru. Niezależnie od sposobu układania:
  
   
• wszystkie elementy drewniane powinny być wentylowane, i to z każdej strony, a więc drewno nie może być niczym obudowywane. Nigdzie też nie powinno się ono stykać bezpośrednio z murem, betonem ani gruntem, bo w takim miejscu łatwo dochodziłoby do trwałego zawilgocenia, to zaś nawet w drewnie odpornym na korozję biologiczną może poczynić nieodwracalne szkody. Nie ma bowiem gatunków całkowicie niewrażliwych na wilgoć. Stuprocentowej odporności nie zapewnią też żadne środki chemiczne;
  
   
• do łączenia drewna należy używać wyłącznie wkrętów i łączników odpornych na korozję - najlepiej ze stali nierdzewnej albo mosiądzu. Łączniki ze zwykłej stali szybko korodują i powodują rdzawe plamy na drewnie.
  
  Taras na słupkach betonowych. Takie ułożenie podłogi zapewnia bardzo dobre odprowadzenie wody deszczowej. Drewno jest wentylowane i łatwo wysycha po deszczu.
  
  Podłoga tarasu jest konstrukcją lekką, do jej oparcia wystarczą więc słupki i ścianki oporowe wymurowane z bloczków betonowych, choć można je też wylać w deskowaniu z betonu B15. Przestrzeń między słupkami pomieści spływającą z tarasu wodę deszczową (nawet podczas ulewy) - po czym stopniowo wsiąknie ona w podłoże gruntowe.
  
  Im gęściej ustawi się słupki betonowe, tym mniejszy może być przekrój legarów, które posłużą do mocowania desek podłogowych. Rozstaw legarów należy też dobrać stosownie do grubości desek - im są grubsze, tym rzadziej można rozmieścić legary, na przykład:
  
   
• deski grubości: rozstaw legarów:
  
   
• 22 mm 50 cm
  
   

• 45 mm 105 cm
  
  Uwaga! Legarów nie należy układać bezpośrednio na betonie, lecz na warstwie folii lub papy, lub też osadzić je w metalowych obejmach. Zaleca się też pokrycie betonu powłoką malarską na bazie poliuretanu. Nie tylko odizoluje ona legary od podłoża, ale i zabezpieczy słupki przed plamami z garbników wypłukiwanych z drewna egzotycznego.
  
  Taras na podbudowie żwirowej. Taka konstrukcja jest jeszcze łatwiejsza do wykonania niż oparta na słupkach betonowych. Na podbudowie z dobrze ubitego żwiru można ułożyć legary o mniejszym przekroju i w mniejszym rozstawie. Niektóre firmy oferują nawet do tego celu gotowe zestawy: deski tarasowe i legary z tego samego gatunku drewna egzotycznego. Takie legary przeważnie mają mniejszy przekrój niż tradycyjne legary sosnowe.
  
  Uwaga! Deski tarasowe z drewna twardego i ciężkiego, jak gatunki egzotyczne czy nasz krajowy dąb, należy układać na legarach z drewna o podobnej twardości, nigdy zaś - z drewna znacznie bardziej miękkiego, o mniejszym ciężarze właściwym (np. sosny).
  
  Taras należy wykonać tak, aby woda, która spłynęła do warstwy żwiru, szybko z niej odpływała - wtedy legary będą mogły szybko wyschnąć po deszczu.
  
  Z miejsca, w którym ma być zbudowany taras z drewna, trzeba usunąć warstwę ziemi roślinnej, a podbudowę żwirową oddzielić od gruntu włókniną, aby utrudnić rozwój chwastom. Ich nasiona będą bowiem wpadać pod podłogę tarasu.
  
  Nie na styk
  
  Odstęp między deskami tarasu powinien wynosić 5-10 mm. Ułożenie ich na styk utrudniłoby ruchy drewna wskutek pęcznienia, kiedy podczas deszczów będzie nasiąkać wodą, Taras podzielony szczelinami wygląda lekko i naturalnie/

Info ze strony www.ogrody.gazetadom.pl