wpisy na blogu

czyli złośliwość przedmiotów martwych

 Chciałam zawiesić firanki. Zeby nikt nas nie obserwował, zeby dać znać potencjalnym złodziejom i komu tam jeszcze, ze tu ktoś mieszka itede.

Dostałam - w prezencie takowe. Ładne, z Ikei, o szlachetnej nazwie Lill. DZIĘKI!!!!!!

Firaneczki są lekkie, zwiewne i - do samodzielnego przycięcia.

Pomyślałam sobie - cóz to dla mnie, szyć potrafię, jestem dość dokładna i diabelnie cierpliwa, a jeszcze bardziej uparta. Uda się. Co ma się nie udać?

Podczas mierzenia pierwszego kompletu moja wiara nieco się zachwiała. Firanki dawały się dowolnie układać i równie dowolnie się mierzyły, o cięciu nawet nie wspomnę. Zanim skończyłam salon wypróbowałam juz kilka mniej lub bardziej nowatorskich metod mierzenia przelewającego się tiulu. W tym celu uzyłam: kartki od zeszytu, nitki, miarki wysuwanej, kątnika i dosłownie wszystkiego co wpadło mi w ręce. Dzień pierwszy zakończyłam z poczuciem nie do końca spełnionego obowiązku, ze świadomością, ze mam /o dziwo/ dobrze sklecone firanki tarasowe, przyzwoite na oknie, nazwijmy je, jadalnym i trochę mniej przyzwoite na, nazwijmy je, salonowym.

Nic więc dziwnego, ze noc spędziłam na wymyślaniu nowych sposobów mierzenia i cięcia, zwłaszcza, ze tych okien zostało jeszcze od cholery i troszeczkę.

Wymyśliłam

Rozwiązanie było genialne. Piorunem obcięłam to co miało wisieć w górnych dwóch pokoikach i w kuchni. Z przeświadczeniem, ze juz potrafię zabrałam się za nieszczęsne okno salonowe. A ono - złośliwie mignęło mi szybką.

Juz wiedziałam, ze nie będzie łatwo. Przymierzyłam z calucha i genialną metodą śmiało śmignęłam nozyczkami. Krzywo. Nawet do sześciu centymetrów róznicy między tym co miało być a tym co było. Niezrazona użyłam zepsutych firanek na mniejsze okna i, z nieco mniejszą wiarą, z pomocą Węza przystąpiłam do kolejnej próby. Krzywo.

Okno uśmiechało się złośliwie, tymczasem ciągle było z czego wyrównać.

Postanowiliśmy do tego celu wykotrzystać karnisz i dylatację przebiegającą pośrodku salonu. Wąz odmierzył równą odległość i trzymał karnisz, zeby się nie zruszył, a ja przesuwałam firankę i cięłam po dylatacji. Zlana siódmym potem przyjrzałam się dziełu. Wyglądało prosto, więc obrębiłam paskudztwo. Krzywo!!! Jakby spod ziemi wyrósł nagle na firance garb. Okno wyglądało na zadowolone. Ja - totalnie zniesmaczona poszłam spać.

Rano wzięłam nozyczki, połozyłam garb luzem na parapecie i najnormalniej w świecie  - ucięłam. Obrębiłam i nie oglądam. Jest przyzwoicie, ufffff.....

Złośliwość przedmiotów martwych czyli coś o cierpliwości.

Do obrębiania firanek niezbędna jest maszyna do szycia. Mam takową, uzytkuję od 30tu lat i znam jak zły szeląg. Maszyna oczywiście wtórowała złośliwemu oknu, starając się co i rusz wymyslać rózne numery, zeby tylko mi utrudnić. Ale znam gadzinę. Postanowiłam wziąć ją cierpliwością. Mimo ze kipiałam wewnętrznie, nie dałam po sobie poznać do końca, ze zauwazyłam jej złośliwości, a juz na pewno, ze jest w zmowie z TYM oknem. O nie. A maszynisko - no cóz, kiedy tylko się połapało, ze materiał do obrębienia się kończy, albo nie daj Boze, ze to juz ostatnia firanka - urywało, plątało, chowało nitkę pod szpulką, kazało sobie po 50 razy igłę nawlekać itepe.

I wiecie co? Wytrzymałam.

Dziś w moim domu wiszą piękne firanki w kazdym oknie...

Jak słusznie zauwazyła ostatnio Szyszunia - w sypialni się... śpi, a nie lata się po niej z aparatem.

Tym razem postanowiłam jeszcze raz zrobić wyjątek i pochwalić się moim wyjątkowym mebelkiem.

Z konstrukcji piętrowej z kempingu, dzieła mojego Taty, Wąz skonstruował, rozbierając rzecz co do deseczki - całkiem sympatyczne łózka. Ja mu oczywiście pomagałam słuząc pomocną dłonią, dobrą radą, tudziez zmysłem technicznym, który dostałam od Bozi w zamian za brak talentu do projektowania zieleni.

ŁÓzeczka wyszły bardzo solidne, nie wydają zadnych odgłosów, n ie trzeszczą, nie chyboczą się, a śpi się na nich.... bajecznie!!!

Co zaś najwazniejsze - w środku nocy rzucają duzy cień na ścianę. Nigdy przedtem nie miałam takiego cienia 

Reasumując: zostałam szczęśliwą posiadaczką łózka z duzym cieniem.( Łózeczka po złozeniu tqworzą 180-centymetrowej szerokości przestrzeń do spania).

Tu am face

tu troszkę mniej am face.

Aha. Poniewaz mebelek był wymierzsony dokładnie dla mnie, łącznie ze ściankami do podpórki, poniewaz mam zwyczaj p[ierwszą poranną kawusię pić  siedząc w łózku, nie zamieniłabym go na dzień dzisiejszy na zaden inny, komercyjny, kupiony w sklepie. 

Co do urlopu to normalnie szkoda gadać. Pogoda szkocka, czyli.. nie, nie, wcale nie w kratkę, tylko normalnie taka z... colą i z lodem  Chyba zareklamuję u pracodawcy...

Budzę się rano - a na niebie chmurzyska takie, ze kremu na noc uzywam / to nie jest zart, tego kremu mam więej, bo niesystematyczna jestem - a jak nie ma promieniowania słonecznego to siup.../ 

... no więc budzę się... a tu ćwirek ćwierka ze zwielokrotnioną siłą. Spoglądam przez okno, a tam - sami popatrzcie:

podchodzę blizej...

...jeszcze bardziej ćwirkowaty.

Ze tez m się chce tak ćwierkać w takie chmurne poranki, echchchch...

 ... czyli walczymy z terenem. Powolutku planujemy co gdzie ma się znaleźć.

I tak: mamy juz miejsce na ognisko, daleko od wszystkiego, co by się nic nie zapaliło kiedyś przypadkiem, za to blisko mojego ślicznego kamyczka, co by mógł mi jakoś słuzyć.

w tle już widać pierwsze gałązki do spalenia...

a tak to się ma w perspektywie do reszty działki.

....................................................................................................................................

PO SUGESTIACH SYLWII I EDYSI

No juz dobrze, wypróbujemy to ognicho... trzy godziny smazyłam, częstujcie się Dziewczyny,

SMACZNEGO!!!!!!!!!

...a dla nieśmiałków podaję na widelcu:

w forie prosiaczka, zeby nie było pote, ze gotować nie potrafię, he, he...

 Dzisiejszy wpis będzie nieco odbiegał od tematyki budowlanej, ale w szoku jestem i po traumie, co mnie absolutnie tłumaczy.

Kilka słów tytułem wstępu.

Kocham przyrodę. Jesień życia zaplanowałam spędzić wśród lasów, pól i jezior /w zasadzie to jest jedno jezioro/. Uwielbiam zbierać grzyby, jagody i co się da. Chętnie obserwuję przyrodę: ptaszki i sarenki, tupiące małe jeżki itepe. Sosnowe powietrze z aromatem pól i łąk ogromnie mi służy... itede.

Czego nie lubię?

Szczurów nie lubię, szerszeni, dużych czarnych chrząszczy, małych pająków i takich tam.

Czego nie znoszę absolutnie, boję się i w ogóle???

Duzych pająków i węzy. Brrrrrrrr! Węzy!!!!

Jak wiadomo w Polsce zyje tylko jeden jadowity gatunek tych gadów, przy czy może posiadać zygzaczki albo i nie. Jest to Pani żmija.

No właśnie, jak na nią patrzę niedobrze mi się robi. Prawdziwej zmiji nie widziałam na wolności od ponad dwudziestu lat... a tu taka niespodzianka.

Wracam sobie spokojnie, jak człowiek od Rodziców z plazy, normalnie drogą, nie po jakichś xhaszczach, a tu nagle dwa centymetry od mojego buta przecina mi drogę maszerując dziarsko w stronę jeziora właśnie TO. Nawet nie maiałam czasu, zeby zareagować, potknęłam się o gada, prawie go przydeptałam i w konsekwencji... przeskoczyłam!

Całe szczęście, że gad się spieszył, a może był w takim samym szoku jak ja - bo nie wiem jak by się to nasze spotkanie skończyło..... A WYSTARCZYŁO IŚĆ MINUTĘ PÓŹNIEJ.....

....I to własnie było moje wczorajsze spotkanie 3-go stopnia, ech.......